Find a poem
Latest updates
Durvis
Durvis
pirmās es atceros durvis – smagu, nedzīvu koka plāksni
ar neaizsniedzamo rokturi un eņģēm, kas nodara sāpes.
durvis, bezjūtīgās durvis, no kurām es mācījos mieru,
mācījos klusēt un tumsā saplūst ar sienu.
durvis, dažādās krāsas, no koka vai, piemēram, stikla nopirkstota,
durvis, kas veras uz iekšpusi, durvis, kas veras uz āru;
slimnīcas durvis, ko ar ratiņiem atgrūž tukla sanitāre,
un tās brīdi šūpojas eņģēs, it kā skrietu uz vietas;
durvis, aiz kurām slēpties, iekārt rokturī zīmīti netraucēt,
vai atstāt tās atvērtas, gaidot kādu, kas iztraucēs, pieķers;
nopietnās tiesas zāles durvis, kas atveras kā biezu sējumi vāki
un aizcērtas, putekļiem smalkiem birstot uz grīdas;
aukstu kabinetu durvis, kurām iet garām bikli nolaistu galvu,
to rokturu metāla vēsums liek sastingt uz vietas;
pieradinātas dzīvokļu durvis ar numuru un pastkastīti,
pret kurām no iekšpuses līdz asinīm sitas ar galvu;
durvis pamestās mājās, kas caurvējā izkustas no vietas,
sērīgi čīkstot kā salauzts mūzikas instruments.
un, kad es skatos uz logu, es zinu – arī logi ir durvis:
to mazākie brāļi ar vēl nevainīgu, trauslu, caurspīdīgu miesu,
un arī es pats esmu durvis, ar ādu apšūtas durvis,
kas var ar kliedzienu atvērties vaļā.
durvis, no kurām es baidos, durvis, pie kurām es gaidīju,
kuru atslēgu man nebija, bet uzlauzt biju par vāju,
durvis, pa kuru apakšu spiedās mīklaina gaisma,
un to atslēgcaurumos es gribēju ielūkoties;
durvis, kuras meklējot aizsietām acīm cauri tumsai mēs ejam,
neko neredzot, bezpalīdzīgi turoties pie sienām;
durvis no noguruma, bezmiega un sirdsklauvju durvis,
tās ir durvis, kas naktīs guļas tev virsū, neļaujot elpot;
durvis tava lielākā iespēja, durvis bailes no nāves,
durvis, kas aizcērtas, it kā aizturot elpu.
durvis, kuras es aizslēdzu, pie kurām es piespiežu vaigu,
durvis, uz kurām mani no šejienes iznesīs ārā.
Portes
je me souviens d'abord de portes - planches de bois, massives, inertes -
poignées hors d'atteinte, gonds agressifs.
portes, ces portes impassibles qui m'ont enseigné le sang-froid,
qui m'ont enseigné à me tenir coi et me fondre dans l'obscurité des murs.
portes, de toutes les couleurs, de bois, parfois de verre barbouillé d'empreintes,
portes sur le dedans, portes sur le dehors ;
portes d'hôpital, un chariot les ouvre poussé par une grosse femme de salle,
elles se balancent sur leurs gonds en un instant de course sur place ;
portes derrière lesquelles se cacher, celles qui arborent le panneau ne pas déranger,
ou laissées ouvertes attendant celui qui vous surprend, vous capture ;
austère porte de tribunal en couverture d'un gros livre qu'on ouvre
et retombe hermétique, impalpable poussière chassée au sol ;
portes de bureaux froids devant lesquelles on passe tête basse,
le métal glacé des poignées vous gèle sur place ;
portes civilisées des appartements pourvues d'un numéro et d'une boîte aux lettres,
portes sur lesquelles se cogner la tête jusqu'au sang ;
portes de maisons désertes qui battent dans les courants d'air
avec la plainte lugubre des instruments de musique brisés.
et lorsque par la fenêtre je regarde je sais - portes et fenêtres c'est pareil -
petites sœurs à la chair encore naïve, fragile, transparente,
et moi je suis porte aussi, porte tendue de peau
qui peut s'ouvrir en grand sur un cri.
une porte crainte, une porte auprès de laquelle j'ai attendu,
dont je n'avais pas la clé mais que j'étais trop faible pour forcer,
une porte sous laquelle filtrait un mystérieux rai de lumière,
et je voulais regarder par le trou de la serrure ;
une porte quêtée yeux bandés dans le noir,
sans rien voir à tâtons impuissant contre les murs
une porte de fatigue, d'insomnie, de cœur emballé,
c'est une porte qui la nuit pèse sur la poitrine et suffoque ;
cette porte c'est votre plus grande chance, cette porte c'est la crainte de la mort,
porte claquée, close comme si elle retenait son souffle.
porte que je verrouille, contre laquelle j'appuie ma joue,
porte vers laquelle on m'emportera d'ici.
Traduction: Brigitte Allègre
Deuren
mijn verste herinnering, deuren: zware, roerloze, houten panelen
met onbereikbare klinken en hengsels die verwonden.
deuren, meedogenloze deuren die me leerden hoe ik stil moest zijn,
me leerden zwijgen en bij duisternis in de muur opgaan.
deuren, in allerlei kleuren, van hout of soms van beduimeld glas,
deuren die je openduwt, deuren die je opentrekt;
ziekenhuisdeuren, door de kar van een dikke zaalhulp opengezwaaid,
bengelen nog wat in hun hengsels , trappelen even ter plaatse;
deuren waarachter je je verbergt, met een bordje ‘niet storen a.u.b.’,
of die je open laat, wachtend tot iemand je verrast, je betrapt;
ernstige deuren van een rechtbank die openen als de kaft van een dik boek
en bij het dichtvallen, fijn stof over de vloer verspreiden;
deuren naar koude kantoren die je met gebogen hoofd doorgaat,
de kilte van de metalen klinken doen je ter plekke verstijven;
saaie deuren van flatgebouwen met nummers en brievenbussen
deuren waar hoofden tegenaan worden gesmakt, tot bloedens toe;
deuren in verlaten huizen die, beroerd door de wind,
droevig knarsen als kapotte muziekinstrumenten.
en wanneer ik door het raam kijk, weet ik: ook ramen zijn deuren:
hun kleine broertjes van nog onschuldig, kwetsbaar en transparant vlees,
en ook ik ben een deur, bedekt met huid,
die wijd opengaat met een schreeuw.
een angstaanjagende deur, een deur waarvoor ik wachtte,
waarvan ik geen sleutel had, maar die ik van zwakte niet kon openbreken
een deur waar een mysterieus licht onderdoor scheen,
en ik wilde door het sleutelgat kijken;
een deur waarnaar we op zoek gaan, misleid door de duisternis,
blindelings, hulpeloos tastend langs de muren;
een deur van uitputting, slapeloosheid, op hol geslagen hart,
het is een deur die ’s nacht op je borst drukt en je het ademen belet;
deur je opperste geluk, de deur angst voor de dood,
deur die dichtslaat alsof ze haar adem inhoudt.
deur die ik op slot doe, waar ik mijn wang tegenaan druk,
deur waardoor ik van hier zal worden weggedragen.
Vertaling: Lien Wauters-Van der Taelen
/VIGULS Arvis.png)
/RO - on the website.png)
