Transpoésie - Fisterra - PATO Chus

Find a poem

Latest updates

Fisterra

Sei que a nada se estende ata o confín, onde o meu alento se quebra. A nada é a miña boca, pola boca entran os estremecementos da carne. Algo, alguén, contrae a miña boca, estende a nada, enuncia o impronunciábel, un suxeito, eu. Algo, alguén, emite unha prohibición.

A miña posición no deserto é a de quen se sitúa fóra de bando, fóra de bandeira, fóra da placenta que posibilita a vida da comunidade, a súa reprodución. Descoñezo se máis persoas comparten a miña sorte. Algo, alguén, todos os días, cada milésima de segundo emite a prohibición.

Que política, aquela que abrolla da escritura, das pulsións do idioma, dun suxeito que non pode atarse e impronunciábel se estende (psique, vida) ata os bordos da Terra, que se concibe espectro entre outros moitos e se ensambla nos múltiples órganos do territorio, ata as fisterras onde se fracturan os soños, as ideoloxías, os pneumas, os defuntos? Que política, fóra de bando, fóra de bandeira, onde se fractura o alento?

(de “Secesión” )

Finisterra

I know nothingness extends to the horizon, where my breath shatters. The nothingness is my mouth, through the mouth the tremblings of the flesh enter. Something, someone contracts my mouth, extends nothingness, enunciates the unpronounceable, a subject, I. Something, someone, emits a prohibition.

My position in the desert is that of one who remains outside the fold, outside the flag, outside the placenta that makes community life possible, its reproduction. I don’t know if others share my fate. Something, someone, every day, every thousandth of a second emits the prohibition.

What politics, the one that germinates from the poem, from the drives of language, from a subject that can’t restrain itself and unpronounceable extends (psyche, life) to the ends of Earth, conceives itself as one ghost among many and assembles itself in the multiple organs of the territory, up to the finisterræ where dreams fracture, ideologies, pneuma, the dead? What politics, outside the fold, outside the flag, where breath fractures?

Translation: Erín Moure
(from Secession, Toroto: BookThug, 2014)

Finisterre

Sé que la nada se extiende hasta el confín, donde mi aliento se quiebra. La nada es mi boca, por la boca entran los estremecimientos de la carne. Algo, alguien, contrae mi boca, extiende la nada, enuncia lo impronunciable, un sujeto, yo. Algo, alguien, emite una prohibición.

Mi posición en el desierto es la de quien se sitúa fuera de bando, fuera de bandera, fuera de la placenta que posibilita la vida de la comunidad, su reproducción. Desconozco si más personas comparte mi suerte. Algo, alguien, todos los días, cada milésima de segundo emite la prohibición.

¿Qué política, aquella que brota de la escritura, de las pulsiones del idioma, de un sujeto que no puede atarse e impronunciable se extiende (psique, vida) hasta los bordes de la tierra, que se concibe fantasma entre otros muchos y se ensambla en los múltiples órganos del territorio hasta los finisterres donde se fracturan los sueños, las ideologías, los neumas, los difuntos? ¿Qué política, fuera de partida, fuera de bandera, donde se fractura el aliento?

Traducción: Ana Gorria

Finisterre

Je sais que le néant s’étend jusqu’aux confins où se brise mon souffle. Le néant est ma bouche, par la bouche entrent les frémissements de la chair. Quelque chose, quelqu’un, réduit ma bouche, élargit le néant, énonce l’imprononçable, un sujet, moi. Quelque chose, quelqu’un, émet une interdiction.

Ma position dans le désert est celle de qui se situe hors de la bande, hors du drapeau, hors du placenta qui permet la vie de la communauté, sa reproduction. J’ignore si d’autres partagent mon sort. Quelque chose, quelqu’un, tous les jours, tous les millièmes de seconde émet une interdiction.

Quelle politique que celle qui sourd de l’écriture, des pulsions de la langue, d’un sujet qui ne peut s’attacher et imprononçable s’étend (psychisme, vie) jusqu’aux bords de la Terre, qui se conçoit spectre parmi beaucoup d’autres et s’assemble dans les multiples organes du territoire, jusqu’aux confins où se brisent les rêves, les idéologies, les neumes, les défunts ? Quelle politique, hors de la bande, hors du drapeau, où se brise le souffle ?

Traduction : Edouard Pons

Finisterra

Ik weet dat het niets zich uitstrekt tot de einder, waar mijn adem knakt. Het niets is mijn mond, via de mond gaan de rillingen van het vlees naar binnen. Iets, iemand trekt mijn mond samen, rekt het niets uit, spreekt het onuitsprekelijke uit, een subject, ik. Iets, iemand, vaardigt een verbod uit.

Mijn positie in de woestijn is de positie van iemand die zich buiten de groep plaatst, buiten de vlag, buiten de placenta die het leven in gemeenschap mogelijk maakt, haar voortplanting. Het is mij niet bekend of andere mensen hetzelfde lot treft als mij. Iets, iemand, vaardigt alle dagen, elke milliseconde het verbod uit.

Welke politiek? De politiek die ontspruit uit het schrijven, uit de polsslag van de taal, uit een subject dat zich niet kan binden en zich onuitsprekelijk uitstrekt (psyche, leven) tot aan de randen van de Aarde, dat zichzelf beschouwt als een geestverschijning te midden van vele andere en zich assembleert met de diverse organen in het gebied, tot aan finisterra, het einde van de wereld waar dromen, ideologieën, winden en doden breken? Welke politiek, buiten de groep, buiten de vlag, waar de adem breekt?

Vertaling: Mariolein Sabarte Belacourt