Transpoésie - Apļi (2012) - OSTUPS Artis

Find a poem

Latest updates

Apļi (2012)

Mēs metām akmeņus – kurš tālāk pāri upei. Dažkārt tie lidoja augstu gaisā, pēc mirkļa nočūkstot lēnajos viļņos kā karstas dzelzs lodes. Citkārt – taisni uz pretējo krastu, kur koki tos pārtvēra ar savām daudzzaru plaukstām, vai tie izšāvās cauri lapotnēm, klusi paziņodami uzvarētāja vārdu. Metot akmeni pār upi, kurā slīdēji uz plosta ar pirātu karogu, tu atceries, kas esi. Ar vienu sviedienu tu pārspēj laiku. Uzrodas apļi vai pārlūst zars. Krastu nesasniegušie akmeņi sēž gultnē kā zvaigznājs. Kā tu domā, vai, apguļoties tiem blakus, var redzēt krēslaino dambi, pa kuru, rokas paturēdami kabatās, aizsteidzas ļaudis?

Circles (2012)

Translation: Ieva Lešinska

We were throwing stones to see who would make it farthest across the stream. At times they flew high up in the air, only to sink in the slow water like hot iron bullets, with a hiss. At times they flew straight to the other side where trees caught them with their manifold hands or they darted through the foliage silently announcing the name of the winner. When you throw a stone across a stream in which you floated on a raft under a pirate's flag, you remember who you are. With a single throw you have conquered time. Circles appear or a branch breaks. The stones that failed to reach across, sit in the riverbed like a constellation. If one lay next to them, could one see the shadowy dike across which, hands in their pockets, people rush? What do you think?

Cercles (2012)

Traduction : Gita Grīnberga & Jean-Jacques Ringuenoir

Nous jetions des pierres – à celui qui lancerait le plus loin par-delà la rivière. Parfois elles volaient très haut dans le ciel pour, l'instant d'après, telles des boules de fer chaudes, s’en aller grésiller dans les vaguelettes indolentes. Ou alors elles filaient tout droit vers l'autre rive où les arbres les attrapaient de leurs mains branchues, ou bien perforaient les feuillages en annoncant en silence le nom du vainqueur. En lançant la pierre par-delà la rivière que tu descendais sur un radeau arborant le pavillon noir, tu te souviens qui tu es. En un seul jet, tu devances le temps. Des cercles se forment, ou une branche se brise. Les pierres n’ayant pas atteint la rive reposent au fond comme une nuée d’étoiles. Si on se couche auprès d’elles, à ton avis, peut-on voir la digue crépusculaire sur laquelle, les mains dans les poches, s’empressent les gens ?

Cirkels (2012)

Vertaling: Ieva Pudāne

Wij gooiden stenen over de rivier, gewoon om te kijken wie het verste kan bereiken. Soms vlogen ze hoog in de lucht en in een ogenblik smolten ze stilletjes in de rustige golven als hete ijzeren kogeltjes. Andere keer richtten ze zich naar de oever aan de overkant, waar bomen omhelsden hun met hun brede handen, of ze schoten door de bladeren heen en kondigden zachtjes de naam van de winnaar aan. Bij het gooien van de steen over de rivier, die je afging liggend op de vlot met de piraten vlag, herinner jij wie je werkelijk bent. Met een enkele worp overwin je de tijd. Er ontstaan cirkels of een tak breekt. Stenen die de oever niet haalden, liggen in het rivierbed als een sterrenhemel. Wanneer je naast hun komt te liggen, denk je dat je de dam in de schemerlicht zou kunnen zien, waar mensen met hun handen in de zakken overheen razen?