Find a poem
Latest updates
[Onde a fuligem avança na maresia para o interior,]
[Onde a fuligem avança na maresia para o interior,]
Onde a fuligem avança na maresia para o interior,
e no meio da hora cálida desaba um passo,
e outra sombra é a sombra de um prenúncio – ou
alguém partindo num intervalo de pétalas
– onde cinzas pairam na largueza dos baldios,
lá gerando o manto de numerosos anos, já ausentes,
e sozinho alguém acolher o orvalho, ouvindo-se vagões em fundo,
com o favor de tudo fluir e num ponto resumir-se,
compreendemos talvez por fim, ainda que
por instinto, fugaz parecença, ou sopro macilento,
que essa é a vocação da morte.
E porque o caminho é estreito, tal a criança por ele anda,
porque o nosso rosto virão em breve tapar na cerimónia
– com a deferência de preces inconsoladas,
alinhamos a paisagem ao rumo diverso do que foi cartografado,
e consoante a latitude – a idade – o local de acesso
– ou quando a criança já no caminho não está,
desfocamos o mundo com o que lhe acresce da incerteza,
com o tempo que não temos nem iremos ter –
cúmplices de um destino que nos liga ao
invisível – enquanto diz adeus uma vez mais
outra alma que se finda.
[A l'endroit où la suie pénètre dans l'odeur de marée,]
A l'endroit où la suie pénètre dans l'odeur de marée,
et progresse au sein de l'heure chaude,
et qu'une autre ombre est l'ombre d'un présage – ou
quelqu'un partant comme tombe un pétale
– où des cendres planent sur l'étendue des jachères,
engendrant là le manteau de nombreuses années, déjà absentes,
et que quelqu'un, seul, accueille la rosée, dans une lointaine rumeur de wagons,
avec l'avantage que tout flue et se résume en un point,
nous comprenons peut-être finalement, quoique
par instinct, similitude fortuite, ou souffle léger,
que telle est la vocation de la mort.
Et parce que le chemin est étroit, au point qu'un enfant y passe,
parce qu'on couvrira bientôt notre visage dans la cérémonie
– avec la déférence de prières désespérées,
nous alignons le paysage sur un autre chemin que celui cartographié,
et suivant la latitude – l'âge – le lieu d'accès
– ou quand l'enfant ne s'y trouve plus,
nous décentrons le monde et sa part d'incertitude,
avec le temps que nous n'avons pas et n'aurons jamais –
complices d'une destinée qui nous raccorde à
l'invisible – pendant que dit adieu une fois encore
une autre âme qui s’éteint.
traduction : Marie Claire Vromans
[Wanneer het roet oprukt in de zeelucht landinwaarts,]
Wanneer het roet oprukt in de zeelucht landinwaarts,
en op het warmste uur een stapje terugdoet,
en een andere schaduw de schaduw van een voorspelling is – of
iemand die vertrekt tussen vallende bloesems
– waar as over de breedte van de braakliggende velden hangt,
en daar de deken van talrijke voorbije jaren weeft,
en iemand alleen de dauw verwelkomt terwijl ver weg wagons te horen zijn,
met het voordeel dat alles stroomt en in één punt samenkomt,
begrijpen we misschien eindelijk, al is het
instinctief, een vluchtige gelijkenis of vage ademtocht,
dat dat de roeping is van de dood.
En omdat de weg smal is, net als het kind dat erover loopt,
omdat ons gezicht weldra bedekt zal worden in de wake
– met de eerbied van troost ontberende gebeden,
betreden we het landschap met een andere koers dan was uitgezet,
en overeenkomstig de breedtegraad – de leeftijd – de toegangsplaats
– of wanneer het kind al niet meer op de weg loopt,
versluieren we de wereld met wat daar aan onzekerheid bij komt,
met de tijd die we niet hebben en ook niet zullen krijgen –
deelgenoten van een noodlot dat ons bindt aan het
onzichtbare – terwijl wederom een andere ziel
vaarwel zegt en dooft.
vertaling: Harrie Lemmens
.png)
/RO - on the website.png)
