Kostki twarzy skierowane w strony.
Tu spoczywa królestwo tego świata.
Wzrasta naciek drzew, zawłaszcza obóz,
Za którym dogasa słońce, plewy i
Wszystko to widzi nas.
Najwyraźniej.
Mnisi drelich w świetle szumi
Pod wiatr, gdy zapada się˛ głos
Nad równiną, o jakiej teraz myślimy
Bez nas, tak jakby coś miało miejsce,
Miało czas i mogło istnieć
W naszej postaci.
Nic nie istnieje w naszej postaci.
O tym milczy drelich, myśli równina,
To widzi czas. W miejscu rusza się
Naciek, kostki spadają po stopniach,
Które prowadzą w górę.
Trzydzieści trzy.
Facial bones directed towards corners.
Here lies the kingdom of this world.
The trees’ tumescence expands, invades the camp
Behind which the sun fades out, the chaff and
Everything else can see us.
Most clearly.
Monk’s garb in the light rustles
Against the wind, when the voice breaks down
Over the plateau we are thinking about,
Without ourselves, as if something took place,
Had its time and could exist
In our shape.
Nothing exists in our shape.
This is what the garb is silent on, the plateau
meditates on,
The time sees. Standing still the tumescence
Moves, the bones fall down the steps
Leading up.
Thirty three.
Translation: Adam Zdrodowski
Arêtes du visage tournées vers les angles.
Ici repose le royaume de ce monde.
Une coulée de résine grandit sur les arbres, envahit
le camp,
Derrière lequel le soleil achève de s’éteindre,
les vannures et
Tout cela nous voit.
Très nettement.
La bure monacale bruît dans la lumière
Au vent, quand retombe sur la plaine
Une voix à laquelle nous pensons maintenant
Sans nous, comme si quelque chose avait lieu,
Avait le temps et pouvait exister
En notre forme humaine.
Rien n’existe en notre forme humaine,
Sur cela se tait la bure songe la plaine,
Le temps voit ça. Sur place bouge
La coulée, les os dévalent les degrés,
Qui mènent en haut.
Trente-trois.
Traduction : Isabelle Macor-Filarska
Gezichtsbeenderen zijwaarts gericht.
Hier rust het koninkrijk op aarde.
Er groeit een boomuitwas, hij eist het kamp op
Waarachter de zon dooft, het kaf en
Dat alles ziet ons.
Zeer scherp.
Monnikskleed ruist in het licht
Van de wind, wanneer een stem ondergaat
Boven de vlakte waar wij nu aan denken
Zonder ons, alsof er iets plaats heeft gehad,
Tijd heeft gehad en kon bestaan
In onze gedaante.
Niets bestaat in onze gedaante.
Hierover zwijgt het kleed, denkt de vlakte na,
Dit ziet de tijd. Ter plaatse roert zich
De uitwas, de beenderen zakken trede na treden,
Die naar boven leiden.
Drieëndertig.
Vertaling: Kwinten Van Gestel