Transpoesie - Poems

Language from my past

No words.
Speechless in a crowd.
Broken,
– not connecting. 

Landscapes created by words
We
and Them
despite the song that unites us.

Where no message remains
fear, phantom
bubble
gamekeeper – lost
house
in cinders

My sister you were
we battled
hiding between the pages

history written in our minds.
Shame, fear, sorrow prevails
memories are short
if nothing is
written

said.

Memory is short
short-sighted
the eraser of hatred rises from fear
The battle of the languages
is the filth of lead.

Careful tasting of emotions
this
hiding of traces
wordless tossing
Them, and Us
different pages
same book.

Living on each side of a coin
Cannot mark the value
Neither
land nor nature.
Building our ark
our fortress of air
structures like timber.

Language of the fathers
Mother-tongue
Meets to grow
evenly balanced
our metropolis
no monopoly
our watering-hole.
When did we surrender unity
unanimity
let the words
unbalance
and break?

My brother you were
when we built in timber
walls grew
shelter, history
then we built
fences, walls
tasted imported oranges and cherries

before
soft as moss and warmed by the sun
we shared
with one another
the new unification of tar and concrete.

Beautiful country
said to have a thousand lakes
everyone floats there
like lonely islands

The land of a thousand silences

We mark our place
break new ground with our steps
exclude more than
intended
memory is short

We must not all be similar and the same
but the same land

a swan in the distance
white and pure, they say
pretending to be 
inaccessible.

Do we hide ourselves, one another
from ourselves and from one another
do we repeat the disruptive pattern
wound our land

We shield ourselves
but destroy
that in which we excel
that which others see

simple, complex
many parts or just a few
your identity
keeps you alert.

If
this fear would end
and you would not be faceless
a stranger.
We would not be broken
we would be unbreakable.

Heartless silence,
instead 
grandma's woven 
blanket
with all its warmth. 

Older forms of language and the new
like they were exchanged

Who you are
is not who you were
we do not know
what remains – which identity you cradle

We could unite
our bubbles
in one and the same story of a thousand dewdrops

The love we could share
Our land – 
from forest to the sea

Language of the fathers
Mother-tongue
meet to grow
evenly balanced
our metropolis
no monopoly
our watering-hole

our roots, enriched, beloved.
sobered
of story and fate hiding between the pages – 
of forest green, rocky cave, stony suburbia east of the city
from southern bay – to northern highs
prepaid government envelopes, on this side of the Baltic Sea and Ladoga

boundless.

This is where
We come from.

Let 
the buzz settle
and let us unite
in many ways
grow into this land together.

Mother-tongue
Language of the fathers

together we are 
more than the rounded corners of a history book.

Translation: Maria Salenius (Swedish/Finnish)

Le parler de nos ancêtres | La langue de nos grand-mères

Sans mot.
Sans parole dans la foule
Parole brisée
 – ne relie pas

des mots l’horizon se forme
Nous
et Eux
partagé le chant pourtant

Sans parole il reste
la peur, le troll
bulle facétieuse
gardien de la forêt – égarée
la maison
en cendres

Ma sœur tu l’étais
nous avons bataillé
entre les pages nous sommes restés cachés

dans notre esprit se crée l’histoire
veillent la honte, l’effroi, le chagrin
courte sera la souvenance
si nul ni rien
ne s’écrit

ne se dit

La mémoire est courte
courte vue
la gomme de haine remonte à la peur
Les langues et leur lutte de pouvoir
scories de plomb

à grande ferveur goûter aux sensations
ainsi
effacer recouvrir ses traces
langage tangage muet
Eux, et Nous
autres pages
un même livre

D’une même pièce de monnaie il vit sur chaque face
celui qui ne voit pas le prix du sol
ni
terre ni nature.
ainsi bâtit une arche pour nous
château pour nous d’illusions
rondins bruts - architecture

Parler paternel
Langue maternelle
pour grandir s’unifie

plateau balance au repos
notre metropolis
sans monopole
un trou d’eau le nôtre

quand avons-nous renoncé à l’intégrité
à l’unité
quand laissé les mots
se briser
sens dessus-dessous ?

Mon frère, tu l’étais
quand nous avons bâti par troncs bruts
les murs sont montés
bon abri, belle histoire
puis plus tard nous avons dressé
des obstacles, des murailles
savouré les oranges les cerises venues de loin

avant
ardents comme soleil et doux comme mousse
nous avons partagé
ensemble
l’asphalte et le béton alliance du temps nouveau

beau pays
aux mille lacs comme on dit
on tourne en rond là-bas
comme des iles solitaires

Le pays aux mille silences

Où nous sommes où nous allons il le marque
domaine entre ses propres traces
il s’écarte plus que
prévu
Si brève sa mémoire

Pas besoin d’être tous les mêmes et pareils
mais un pays le même

un cygne au loin
blanc et pur sans doute
tente de feindre l’éclat
de l’inaccessible

Nous cachons-nous, nous-mêmes, nous autres
de nous-mêmes de nous autres
recopions-nous la trajectoire destructrice
ouvrant dans notre terre une plaie

de nous-mêmes nous gardons
mais lentement à ras nous arasons
nos perfections toutes
ce que voient les autres tout

simple, complexe
tant ou peu d’éléments
une identité la tienne
te tient debout pourtant

Bientôt
Si la peur finissait
tu ne serais pas sans visage pour moi
pas inconnu.
Nous ne serions pas brisés
mais incassables

Le silence sans cœur
au lieu de ça ce serait
la couette cousue main
de grand-mère
où il fait bon chaud

des formes de langage plus anciennes et
nouvelles
se sont comme confondues

celui que tu es
n’est pas celui que tu fus
tant et tant ignorent
ce qui survivra – quelle identité sera la nôtre

 
nous pourrions réunir
nos bulles facétieuses
à la chanson des mille gouttes

nous pourrions partager l’amour
notre Pays
qu’il pleuve à verse des forêts

Le parler de nos pères
La langue de nos mères
s’unissent pour grandir
une balance à l’équilibre
notre métropole
sans monopole
notre trou d’eau

notre souche, la voici plus riche, amoureuse,
plus fraîche
dans le récit et le destin cachés entre les feuilles,
le feuillage des forêts, la cavité de la falaise,
la faille en béton du Centre Commercial de l’Est,
la source de Bromarf – les montagnes de Laponie
les enveloppes de Kela, de ce côté ci
de la Baltique et du Ladoga

terre sans limite

C’est d’ici
que nous venons

Laisse la rumeur
s’apaiser
puis réunissons-nous
divers comme nous sommes
pour grandir ensemble en notre terre

langue maternelle
parler de nos pères

ensemble nous sommes
bien plus que le coin écorné d’un livre d’histoire

Traduction : Gabriel Rebourcet (finnois et suédois)

Voorvadertaal | Voormoedertaal

Sprakeloos.
Woordeloos verloren.
Stuk.
– verbinding verbroken.

Woordlandschappen ontstaan
Wij
en Zij
ondanks ons gezamenlijk lied

Zonder boodschap resten
angsten, trollen
stolpen
de hoeder van het bos – verdwaald
het huis
in de as.

Mijn zuster was je
we streden
vielen weg tussen de bladzijden

Geschiedenis ontstaat in ons gemoed.
Bewaakt door schaamte, angst, verdriet
het geheugen is kort
als niets wordt
opgetekend

uitgesproken.

Het geheugen is kort
bijziend
haat is een vlakgom die stamt uit angst
De machtsstrijd tussen talen
een loden sintel.

Vroom gekauw op gevoelens
om
sporen uit te wissen
woordeloos te wikken
Zij en Wij
bladzijden
uit hetzelfde boek.

We leven aan weerszijden van dezelfde munt
Zonder de waarde te zien
Noch van de aarde
noch van de natuur.
We bouwen onze ark
een muur om ons luchtslot
blokhutarchitectuur.

Vadertaal
Moedertaal
Groeien samen
weegschalen in balans
onze metropool
zonder monopolie
onze drinkplaats.
Wanneer gaven we de eenheid op
de verbondenheid
en lieten we de woorden
uit evenwicht raken
stukvallen?

Mijn broeder was je
van hout
bouwden we wanden
beschutting, historie
later bouwden we
blokkades, muren
proefden sinaasappels en kersen uit verre landen

vroeger
zacht als mos en warm van zon
deelden we
samen
de nieuwe tijd van asfalt en beton.

Het mooie land
van naar verluidt wel duizend meren
waar we ronddrijven
als eenzame eilanden

Het land van duizend stiltes

Waar we gaan en staan markeren
onze sporen ons domein
we houden meer buiten dan we
wilden
het geheugen is kort

We hoeven niet allemaal een en hetzelfde te zijn
maar we zijn hetzelfde land

een zwaan op afstand
wit en zogezegd rein
streeft naar een schijn
van ongenaakbaarheid.

Verstoppen we onszelf, elkaar
voor onszelf en elkaar
herhalen we het verwoestende stramien
slaan we een wond in ons land

We passen op onszelf
maar schaven langzaam alles
af waar we goed in zijn
alles wat anderen zien

eenvoudig, complex
meerdelig, uit één stuk
je identiteit
blijft je bezighouden.

Stel dat
de angst straks verdwijnt
en we een gezicht kregen
een naam.
Dan zouden we niet stuk zijn
dan waren we onbreekbaar.

Dan maakt de harteloze stilte
plaats voor
oma’s bonte
lapjesdeken
die ons verwarmt.

Oude taalvormen en nieuwe
zijn als verwisseld

Wie je bent
is niet wie je was
dus wie weet
wat overblijft – welke identiteit je draagt

We kunnen onze stolpen
samenvoegen
tot één boodschap van duizenden druppels

We kunnen onze liefde delen
voor ons land
van de bossen tot de haven

Vadertaal
Moedertaal
groeien samen
weegschalen in balans
onze metropool
zonder monopolie
onze drinkplaats.

onze wortels, verrijkt, verliefd.
ontnuchterd
vertakt in het verhaal tussen de bladzijden en het lot –
in het groen van de bossen, in de holte van een rots, in het beton van Itäkeskus,
van de baai van Bromarf tot de bergen van Lapland
in een envelop van het pensioenfonds, aan deze kant van de Oostzee en het Ladogameer

onbegrensd.

Hier
komen wij vandaan.

Laat het geruis verstillen
en laten we ons verenigen
in veelzijdigheid
om samen tot ons land te groeien.

Moedertaal
Vadertaal

samen zijn we meer
dan de beduimelde hoekjes van geschiedenisboeken.

Vertaling: Sophie Kuiper (Fins en Zweeds)

Förfadersmål | Esiäiteinkieli (extract)

Sanaton.
Ordlös i mängden.
On rikki.
- ei yhdistä.

Ordlandskap skapas
Vi
och Dom
trots gemensam sång

Ilman sanomaa jää
pelko, peikko
kupla
metsän vartija - hukassa
talo
tuhkassa.

Siskoni, olit
taistelimme
sivujen väliin piiloon jäimme

historien skapas i vårt sinne.
Skam, rädsla, sorg står vakt
det blir korta minnen
om inget ingenting blir
skrivet

sagt.

Muisti on lyhyt
lyhytnäköinen
vihan pyyhekumi pelosta juontaa
Kielten valtataistelu
lyijyn kuonaa.

Tunteiden harras maistelu
tuo
jälkien peittely
sanaton heittely
Ne, ja Me
eri sivut
sama kirja.

Lever på var sida av ett mynt
Ser inte värdet i marken
Varken
land eller natur.
Bygger vår ark
vår luftslottsmur
timmerstocks -arkitektur.

Isänkieli
Modersmål
Yhdistyy kasvamaan
jämn vågskål
vår metropol
utan monopol
vårt vattenhål.
Milloin annoimme pois eheyden
yhteyden
päästimme sanat
epätasapainoon
rikkoutuen?

Veljeni, olit
kun rakensimme hirrestä
seiniä kasvoi
suojaa, historiaa
rakensimme sitemmin
esteitä, muureja
maistelimme maahantuotuja appelsiineja ja kirsikoita

ennen
sammaleen pehmeä ja auringon lämmin
jaoimme
yhdessä
asfaltin ja betonin uuden ajan yhdistymisiä.

Fina landet
som sägs ha tusen sjöar
där driver alla runt
som ensamma öar

Tuhansien hiljaisuuksien maa

Markerar var vi står och går
revir i egna spår
håller borta mera än
tänkt
minnen är korta

Ei kaikkien tarvitse olla samanlaisia ja samaa
mutta sama maa

en svan på avstånd
vit och påstått ren
försöker ge sken
av onåbarhet.

Piilotammeko itsemme, toisemme
itseltämme ja toisiltamme
toistammeko tuhoisaa kaavaa
maahamme luomme haavan

Värnar om oss själva
men hyvlar sakta ner
allt som vi är bra på
allt som andra ser

enkel, komplex
många delar eller få
din identitet
håller dig ändå på tå.

Josko
pelko kohta loppuisi
etkä olisi minulle kasvoton
tuntematon.
Emme olisi rikki
olisimme särkymätön.

Sydämetön hiljaisuus
sen sijaan olisi
mummon tikattu
tilkkutäkki
jossa lämpö on.

Äldre språkformer och nytt
har blivit som förbytt

Vem du är
är inte vem du var
så många vet inte
vad som blir kvar - vilken identitet man bär

Voisimme yhdistää
kuplamme
samaan tuhansien pisaroiden sanomaan

Rakkauden pystyisimme jakamaan
Maamme -
metsistä satamaan

Isänkieli
Modersmål
yhdistyvät kasvamaan
jämn vågskål
vår metropol
utan monopol
vårt vattenhål

juuremme, rikastuu, rakastuu.
raitistuu
sivujen väliseen piilossa olevaan kertomukseen ja kohtaloon-
metsien vehreään, kallion onkaloon, Itiksen betonilähiön kiviseen halkeamaan,
Bromarfin lahdesta - Lapin vuoriin
Kelan postikuoriin, Itämeren ja Laatokan tällä puolin

rajoittamaton.

Det är här
Vi kommer ifrån.

Antaa
kohinan laskeutua
ja yhdistykäämme
monenkaltaisina
yhdessä kasvamaan maahamme.

Äidinkieli
Fadersmål

tillsammans är vi
mer än historiebokens tummade hörn.