Find a poem
Latest updates
-
TRANSPOESIE 2024: SURREALISM
09/04/2024 -
Open call for poets - Transpoesie 2024
04/03/2024 -
Festival closing event @ Liszt Institute Brussels - 30/09 - 7PM
09/21/2023
Noriu keliauti
Noriu keliauti
Remember the day
When I left home to buy some food
Myself in that painful February mood
I did what I could
Sibylle Baier
Feisbuke mačiau kovotojų už gamtos teises video:
banginis išplaukė į krantą ir nebenorėjo grįžti
žmonės jį plukdė gilyn į jūrą –
jis išplaukdavo ant smėlio
galiausiai nušovė, kad nesikankintų
atlikę skrodimą rado 28 plastikinius maišelius
skrandis nepajėgė jų suvirškinti
žmonės išplovė juos, išlygino
ir dailiai išdėlioję ant žemės nufilmavo
skaitmeniniams žmonėms šiurpinti
(dar galėjai įskaityti kelis prekinius ženklus)
bet iš tiesų tirpau iš nuostabos:
galbūt Atlanto vandenyne
milžiniškam, kiaukutais ir jūržolėm
apaugusio banginio skrandy keliauja
nykus prekybcentrio maišelis
kuriame vieną dieną parsinešiau maisto ar rūbų
niekam nereikalingas, sprangus, beprasmis
labai lėtai ir kantriai
kviečiantis mirtį
Atlanto vandenyne...
jei pajėgčiau jį įsivaizduoti
tai jau būtų beveik tas pats
kas suvokti begalybę
Je veux voyager
Remember the day
When I left home to buy some food
Myself in that painful February mood
I did what I could
Sibylle Baier
J’ai vu sur Facebook une vidéo de militants écologistes :
une baleine s’était échouée sur le rivage et ne voulait plus partir
des gens la repoussaient vers le large —
elle revenait s’échouer sur le sable
finalement ils lui ont tiré dessus pour l’empêcher de souffrir
après autopsie, ils ont trouvé 28 sacs plastique
son estomac n’avait pas pu les digérer
les gens les ont lavés, défroissés
et après les avoir harmonieusement disposés sur le sol, les ont filmés
pour épouvanter les gens cyber
(on pouvait toujours reconnaître quelques noms de marques)
mais moi en réalité je m’étais liquéfiée de stupeur :
peut-être que dans l’océan Atlantique
dans l’estomac immense
d’une baleine couverte de coquillages et d’herbes de mer voyage
un sinistre sac de centre commercial quelconque
dans lequel j’ai ramené un jour de la nourriture ou des vêtements
inutile, insipide, absurde
très lentement, très patiemment
invitant la mort
dans l’océan Atlantique…
si je parvenais à réellement me le représenter
ce serait déjà presque comme
percevoir l’infini
Traduction : Jean-Baptiste Cabaud et Ainis Selena
Ik wil reizen
Remember the day
When I left home to buy some food
Myself in that painful February mood
I did what I could
Sibylle Baier
Op Facebook zag ik een video van milieuactivisten:
een walvis dook op bij de kust en wilde niet terug
de mensen brachten hem verder in de zee –
maar hij spoelde steeds aan op het strand
ze schoten hem dood om hem leed te besparen
bij autopsie vonden ze 28 plastic zakjes die
zijn maag niet had kunnen verteren
de mensen wasten ze uit en streken ze glad
en legden ze mooi op de grond voor een film
om het digitale publiek te shockeren
(een paar handelsmerken kon je nog zien)
maar ik stond echt stom van verbazing:
in de Atlantische Oceaan reist wellicht
in de enorme maag van een walvis,
overdekt met schelpen en wieren
het armzalige supermarkttasje
waarin ik op een dag voedsel of kleren meebracht
voor niemand van nut, zinloos, een brok
uiterst traag en geduldig
een verzoek aan de dood om te komen
in de Atlantische Oceaan...
als ik me het kon voorstellen
zou dat al bijna hetzelfde zijn
als de oneindigheid doorgronden
Vertaling: Anita van der Molen
/RO - on the website.png)
