Transpoesie - Poems

Other people’s lives

I read on Wikipedia about other people’s lives,

about Sven Marquardt, the Berghain bouncer who won’t let anyone

inside unless he likes their faces, about Great Martyr

Anastasia the "Deliverer from Potions" and about Karl Lagerfeld’s

cat heiress. If someone tried to tell the story of my life

on Wikipedia, they wouldn’t face any difficulties.

At almost 24, it has the rhythm and the clarity of an IV drip.

The great and the not so great joys, the emotional nuances, the things that

torn my heart to pieces are all lined up and tantalizingly shiny,

like multicolored sushi in a box invaded by ants. I’ve only loved

one man, who now turns towards me when he can’t find his

words, which makes me happy. When he’s away, a smoldering sadness

takes over me, the way it happens when you have been struggling for 3 months to sort

plastic with plastics, glass with glass, paper with paper and then the garbage truck

throws them all in the same place. My baby, now the size of a bean,

welcomes the other beans from the salad I’ve had for lunch.

They contain fiber, magnesium and essential neurotransmitters for memory,

precise terminology that brings me peace.

I’m still young, smart, fertile, patient, a hollowwort bush

whose flowers are resilient,

if the stray dogs don’t pee on them too soon.

Outside fall is coming, a fall as univocal and greedy as

a literary critic, I’m ready for everything and

couldn’t care less if my mug doesn’t let me

get into the most hardcore Berlin club.

If someone tried to tell the story of my life

on Wikipedia, I’d like for him to record one single thing:

how we hold hands while sleeping, like sea otters in the water

so they don’t float away

from each other.

Translation: Cătălina Stanislav

La vie des autres

Il m’arrive de lire sur la vie des autres sur Wikipédia:

Sven Marquardt, videur au Berghain qui ne laisse pas entrer les gens s’il n’aime pas

leur tête, Sainte Anastasie, la Guérisseuse des Potions, ou bien

le chat héritier de Karl Lagerfeld. Si quelqu’un tentait de

raconter ma vie sur Wikipedia, il n’y aurait pas de difficulté.

A même pas 24 ans, elle a quelque chose de la cadence et la limpidité d’une perfusion.

Rangés et alléchants, les petits plaisirs et les grandes joies, nuances émotionnelles et

autres riens-du-tout qui me brisent le cœur en miettes brillent, tels des morceaux

multicolores de sushis à l'intérieur d’une boite envahie par les fourmis. Je n’ai aimé

qu’un homme, qui se tourne encore vers moi pour chercher ses mots et ça

me rend heureuse. Durant ses absences, je suis saisie d’une tristesse sourde

pareille à celle qui s’empare de moi après trois mois de tri de

déchets en plastique, en verre, en papier, tout séparé, et puis d’un coup

tout mélangé par le camion poubelle. Mon enfant, la taille d’un haricot à peine

accueille les autres haricots de la salade mangée à midi.

Ils contiennent des fibres, du magnésium et des neurotransmetteurs essentiels pour

la mémoire. Une terminologie précise, porteuse de paix.

Je suis encore jeune, intelligente, fertile, patiente, un vrai tapis

de corydales dont les fleurs vont résister longuement,

pourvu que les chiens de la ville ne viennent pas le pisser bientôt.

Univoque et prévisible comme un critique littéraire, l’automne arrive, je suis prête à tout et

peu m’importe si je n’ai pas la gueule pour entrer dans le plus hardcore club berlinois.

Si quelqu’un voulait raconter ma vie

sur Wikipedia, il n’y a que ça à retenir:

la façon dont nous nous tenons par la main la nuit, tels des loutres dans l’eau

qui ne vont pas être poussées par le courant

loin l’une de l’autre.

Traduction : Ioana Tomșa et Claudia Davidson-Novosivschei

Het leven van andere mensen

Ik las op Wikipedia over het leven van andere mensen,

over Sven Marquardt, de buitenwipper uit Berghain die niemand toelaat

binnen tenzij hij van hun gezichten houdt, over Grote Martyr

Anastasia de Verlosser van de gifdrankjes ; en over Karl Lagerfeld's

erfgename van de kat. Als iemand probeerde het verhaal van mijn leven te vertellen

op Wikipedia zouden ze geen problemen ondervinden.

Amper 24 heeft het het ritme en de helderheid van een druppelend infuus.

De grote en de minder grote geneugten, de emotionele nuances, de dingen die...

mijn hart verscheurt zijn allemaal opgesteld en verleidelijk glanzend,

als veelkleurige sushi in een door mieren binnengevallen doos. Ik heb alleen liefgehad

een man, die zich nu naar mij wendt als hij niet kan vinden

woorden, waar ik blij van word. Als hij weg is, een smeulend verdriet overvalt me, zoals het gebeurt als je al 3 maanden aan het worstelen bent om te sorteren

plastic bij plastic, glas bij glas, papier bij papier en dan de vuilniswagen

gooit ze allemaal op dezelfde plek. Mijn baby, nu zo groot als een boon,

verwelkomt de andere bonen van de salade die ik voor de lunch heb gehad.

Ze bevatten vezels, magnesium en essentiële neurotransmitters voor het geheugen,

precieze terminologie die me rust geeft.

Ik ben nog jong, slim, vruchtbaar, geduldig, een holle kruidstruik

waarvan de bloemen veerkrachtig zijn,

als de zwerfhonden niet te snel op ze plassen.

Buiten valt de herfst, een val zo eenduidig ​​en hebzuchtig als

een literair criticus, ik ben klaar voor alles en

het kan me niets schelen als mijn kop me niet toelaat

binnen te stappen in de meest hardcore club van Berlijn.

Als iemand probeerde het verhaal van mijn leven te vertellen

op Wikipedia, ik zou graag willen dat hij één ding optekent:

hoe we elkaars hand vasthouden tijdens het slapen, zoals zeeotters in het water

zodat ze niet wegdrijven

van elkaar.

Vertaling: Ștefana Codrina Ciubotariu