Transpoesie - Poems

Le don (2010)

                    Traduction : Lena Kallergi

n'avons-nous pas vu l'utopie?

nos pieds déchargaient l'extase,

le jour se levait et nous perdions la vue.

mais comme la musique brûlait le sol

et nos boyaux prennaient feu des sons

la foule autour se gelait, le ciel s'assombrait

et c'est à ce moment-là

qu'un coude s'est lancé nous séparer.

je te mordais pour que tu restes, je te tirais par la manche.

mais je te voyais, tu tombais petit comme par suction

pour devenir enfin un point

un vêtement vide

à moi

un bras creux

(pauvre maman, elle noie un sanglot dans le ventre,

papa se coud un costume de pardon

et moi, fille de quinze ans, le dos tourné,

je regarde la pluie par la fenêtre)

il y a longtemps, quelque chose s'est passé.

je me souviens seulement

                       des ballons

maman, papa, regardez un ballon, les ballons sont

jolis, les gens sont jolis de ballons

les gens partent dans le ciel

partent les ballons

ballons dans leurs mains

ma propre main,

obsédante, écrit d'explosifs

(de l’exaltation des veines)

elle largue mon bouton dessous

une masturbation ergoteuse ;

la culpabilité donné à son sexe elle découdra par volupté.

De gave (2010)

                         Vertaling: Adri Boon & Caterina Tzoridou

hadden wij niet de utopie gezien?

onze voetzolen ontstoken in extase

de dag brak aan en we raakten het zicht kwijt

maar hoe meer de muziek door de vloer sloeg, en de geluiden

ons innerlijk in vuur zetten,

hoe meer de mensen om ons heen bevroren, de hemel donker werd,

en toen stootte een elleboog ons uit elkaar.

ik beet me vast zodat je bleef, trok je terug aan je mouw.

maar ik zag je kleiner worden, alsof je werd opgezogen.

tot er alleen nog een stip overbleef,

een leeg kledingstuk

mij restte

een holle hand

(arme moeder, ze onderdrukt een snik in haar buik,

vader zit genaaid in een pak van verontschuldigingen

en ik, meisje van vijftien, met de rug naar ze toe,

kijk door het raam naar de regen)

iets is er gebeurd, lang geleden.

ik herinner me alleen nog

                            ballonnen

mamma pappa kijken naar een ballon, ballonnen

zijn mooi, mensen zijn mooie balonnen

mensen stijgen op naar de hemel

balonnen stijgen op

balonnen in hun hand –

mijn eigen hand

schrijft hardnekkig over explosieven

(over gezwollen aderen)

mijn onderste knoop gaat open,

onanie met bezwaard geweten;

het schuldgevoel door haar geslacht gegeven zal ze met lust lostornen.